کرم یا ویروس ، مسئله این است!!

در RFC 1135(Request For Comments)  که تفاوت بین ویروس و کرم رو تشریح کرده تعریف زیر برای ویروس آمده :
" یک ویروس یک قطعه کد است که خودش را درون یک هاست در سیستم عامل جا می دهد تا خود را انتشار دهد . به طور مستقل نمی تواند اجرا شود. نیاز به اجرای هاستش دارد تا او را فعال کند."
به طور کلی ویروس ها یک فاز سرایت دارند که خودشون رو تکثیر می کنند و یک فاز حمله دارند که هر کاری دلشون می خواد می کنند و بلاهای خانمان سوزی رو بر سر شما و کامپیوتر زبون بسته میارن.(البته با توجه به نوع برنامه ای که برای اون ها نوشته شده.) . معمولا هم بدون اجازه و آگاهی شما تکثیر می شن .
اگر بخواهیم یک تعریف از ویروس ارائه بدیم :
یک ویروس یک برنامه است که با کد خودش ، خودش رو از طریق متصل شدن به دیگر فایلهای اجرائی تکثیر میکنه و  در این حالت کد ویروس با هر بار اجرای اون فایل اجرائی ، اجرا میشه.
منظور از یک فایل اجرائی میتونه یک فایل EXE  و یا COM و یا چیزی مثل بعضی از ماکروها در Microsoft Word .
و منظور از متصل شدن ویروس به برنامه اضافه شدن اون به انتهای برنامه ، یا جایگرفتن در وسط برنامه و یا قراردادن یک اشاره گر درون فایل به آدرس ویروس که میتونه در هر جائی از هارد دیسک شما باشه.
اکثر ویروس ها کار خودشون رو با جایگزاری کد خود به جای یک قطعه از کد برنامه های دیگه انجام میدن.
اگه بخواهیم از یک جنبه دیگه به ویروس ها نگاه کنیم ، میشه ویروس ها رو برنامه هائی در نظر گرفت که نوشته میشن تا تعداد زیادی کپی از خودشون بسازند. این گونه از ویروس ها خودشون رو با متصل کردن به برنامه های مختلف تکثیر می کنند.و به محض اجرای برنامه آلوده کد مخرب ویروس اجرا شده و به هر برنامه دیگری که بتونه خودش رو متصل می کنه.

کرم هم خیلی شبیه به ویروسه. با این تفاوت که دوباره از خودش تولید نمی کنه. به جای اون تنها بین سیستم ها خودش رو انتشار میده و نوعا تنها در حافظه وجود دارد.کرم ها معمولا بر روی شبکه ها و سیستم عامل های چندپردازنده ای دیده می شوند . کپی های قابل اجرا از خودش رو تولید می کنه و هر کپی جدید دوباره کپی های دیگری رو میسازه که به سرعت باعث کند شدن و گاهی از کار افتادن کل سیستم میشه.
RFC 1135 کرم رو به صورت زیر توصیف کرده: 
"کرم یک برنامه است که می تواند به طور مستقل اجرا شود . منابع هاستش را مصرف کرده و آن ها را به منظور نگهداری از خویش، تحلیل می دهد و می تواند یک نسخه کامل اجرائی از خودش را بر روی ماشین های دیگر انتشار دهد."

بنابراین کرم قطعه کدی است که خودش رو بین هاست های مختلف انتشار میده و ویروس قطعه کدی است که تنها بر روی یک هاست خودش رو انتشار میده.
برنامه هائی هم هستند که هر دو کار را انجام میدن که میشه به اون ها ویروس/کرم گفت.

آشنائی با مدل معماری لایه ای

مدل معماری لایه ای از چند لایه به شکل زیر تشکیل شده:

 Presentation Layer(PL) یا لایه واسط کاربری

این لایه ، لایه ایست که کاربر مستقیما با آن سروکار دارد و خود از دو مولفه تشکیل شده :

1. UI Component : یا مولفه های واسط کاربری که دقیقا همان فرمهائی است که کاربر سیستم آن ها را می بیند .
2. UI Process Component : محاسبات و عملیاتی که برای تهیه فرم ها و محتوای نمایشی فرم ها انجام می شود در این قسمت گنجانده می شود.

اگر با مفهوم User Experience Model در تحلیل و طراحی شیء گرا آشنا باشید story board  همان UI Component و navigation map همان UI Process Component را شامل می شود.

Business Logic Layer(BLL)

نرم افزارهائی قدرتمند هستند که مستقل از لایه واسط کاربری بتوانند به ارائه سرویس بپردازند. اگر درخواستی از مولفه دیگری در یک سازمان که نرم افزار ما در آن نصب و راه اندازی شده وارد سیستم ما شود ، سیستم باید توانائی پاسخگوئی به آن را داشته باشد . مسائلی از این قبیل در بخش service interface راه اندازی می شود.

سطح بعدی در BLL شامل سه قسمت اصلی است :

1. Business Entity
2. Business Component
3. Business Workflow

موارد دیگری که باید در BLL قرار گیرند عبارتند از :

• Object ها
• ارتباط میان اشیاء
• قواعد و فرایند ها
• رویه و ترتیب انجام کارها

که Object ها در قسمت Business Entity ، ارتباط میان اشیا ، قواعد و فرایند ها در قسمت Business Component و رویه و ترتیب انجام کارها در قسمت Business Workflow جای می گیرند.

Data Access Layer

ارتباط application  با داده ها و data base در لایه Data Access Layer انجام می گیرد. و نتیجه حاصل در اختیار لایه های بالاتر و یا سیستم های دیگر قرار می گیرد. داده هائی که یک application از آن ها استفاده می کند می تواند توسط خود سیستم نگهداری شود و یا از داده هائی باشد که در سیستم ها و application های دیگر تولید و نگهداری می شود .

Service Gateway قسمتی است که سرویسی را از لایه BLL در جای دیگر فراخوانی می کنیم .

به طور خلاصه، فرآیند مورد نظر ما این گونه کار می کند:

• کاربر برای داده های برنامه درخواستی ارسال می کند.
•  لایه Data Access داده های مورد نظر را بازیابی می کند و از طریق لایه Business Logic آن ها را به لایه نمایش می فرستد.بعضی مواقع لایه دسترسی به داده ها، این داده ها را مستقیما به لایه نمایش ارسال می کند.
•  لایه نمایش اطلاعاتی که باید نمایش داده شوند را از طریق لایه Business Logic دریافت می کند.
•  کاربر داده ها را تغییر می دهد و عمل مناسب در مورد آن ها را اجرا می کند ( مثل اضافه یا به روز کردن داده ها)
•  لایه Business Logic صحت داده های وارد شده توسط کاربر را بررسی می کند ( داده ها را اعتبار سنجی می کند)
•  اگر داده ها معتبر باشند آن ها را برای به روز رسانی در بانک اطلاعاتی به دست لایه دسترسی به داده می سپارد.

مزیت های استفاده از معماری لایه ای

• برنامه ها به چند بخش منطقی جدا از هم تقسیم می شوند و اتصال میان UI ( رابط کاربری ) ، پردازش ها و بانک اطلاعاتی کم می شود.
•  تغییر در بانک اطلاعاتی یا روال های دسترسی به داده ها تاثیری در لایه نمایش یا برنامه کلاینت نخواهد گذاشت.
•  برنامه کلاینت با عبارات SQL آمیخته نخواهد شد.
•  نام جداول و ستون ها به طور موثری از برنامه کلاینت حذف می شوند.
•  برنامه کلاینت نمی فهمد که داده ها از کجا آمده اند ( چیزی که به آن location transparency گفته می شود)
•  تغییر یا گسترش برنامه بسیار ساده تر خواهد شد، بدون نیاز به تغییر یا کامپایل مجدد برنامه کلاینت.
  
  نکته منفی در معماری چند لایه این است که شما باید تعداد زیادی بخش ها و کلاس های از هم جدا در نرم افزار بسازید. اما به هر حال مزایای این روش بیشتر و برتر از معایب آن است.

 استفاده از مدل معماری لایه ای که انتخاب بسیار مناسبی برای برنامه های کاربردی وب است باعث می شود که :

1.       لایه های بالائی نتوانند مستقیما به داده ها دسترسی داشته باشند

2.       از لایه BLL به بالاتر به نوعData Base وابستگی نداشته باشد.

3.       و اگر بخواهیم تکنولوژی مورد استفاده در یک لایه را تغییر دهیم ، نیاز به تغییر در هیچ یک از لایه های دیگر نیست.

تذکر این نکته نیز مهم است که ارتباط بین لایه های مختلف با یکدیگر باید در سطح سرویس باشد . و هر لایه تنها از سرویسی که از لایه های دیگر می گیرد اطلاع دارد و به هیچ وجه به چگونگی عملیات درون لایه بالاتر یا پایین تر کاری ندارد.

غیر فعال کردن گزارش خطا در ویندوز

معمولا اگر ویندوز با مشکلی از قبیل مشکلاتی در هنگام اجرا و یا نصب برنامه ها مواجه بشه ، پنجره ای به شما نشون میده که آیا این خطا رو به مرکز پشتیبانی مایکروسافت گزارش بدم یا نه ؟؟؟

که در صورت موافقت شما و اتصال به اینترنت خطا گزارش میشه و در غیر این  صورت هم هیچی !!خطا گزارش نمیشه .

وجود این قابلیت مفیده و در مواقعی که خطائی که برای شما رخ داده ، برای پشتیبانی مایکروسافت شناخته شده باشه ، به شما در جهت رفع مشکل پیشنهاد و راهنمائی میده و در غیر این صورت به تیم های توسعه ، در جهت رفع مشکل گزارش میشه.

بنابراین غیر فعال کردن اون توصیه نمیشه .

ولی حالا اگه شما بخواید این قابلیت گزارش خطا رو در ویندوز غیر فعال کنید تا هر وقت که یه خطا رخ میده ، از شما درباره اتصال به اینترنت و گزارش خطا سوال نشه ، میتونید این کار ها رو انجام بدید :

1. از start  بر روی my computer رفته و کلیک راست کنید.
2. بر روی تب Advanced رفته و در قسمت پایین پنجره بر روی Error Reporting کلیک کنید.
3. از پنجره باز شده گزینه Disable Error Reporting رو انتخاب کرده و ok کنید .